Uèi, coma cada jorn, cada setmana del mes de setembre, i aguèt de perturbacions sus los ralhs....
M'expliqui. Soi estudianta a l'universitat P.V de Montpelhièr e demòri sus Nimes. Veni donc tres jorns per setmana a Montpelhièr e per venir, preni lo trin. Aquò fa doas annadas que vau en trin a la fac.
Lo mond me demanda sovent perqué preni lo trin, puèi qu'ai mon permés?! Alara i vau respondre: D'en primièr, la gasolina (que devèm metre dins la veitura per la far bolegar) es tròp cara. Puèi cal comptar lo prètz de la leuda e per acabar lo bilhet del parcatge. E a mai te cal trapar una plaça pas tròp luènh de la fac. E aquò, es impossible!!!! Donc per de rasons economicas e de tranquilitat preni lo trin.
Mas lo trin es pas totjorn de bonas conviccions... Un dels punts negatius es los retards. I a de retards subretot lo ser e mai que mai lo divendres de tantossada, sul còp de 16 oras. Pr'aquò es ben, qu'aquel semestre ai pas cors lo divendres. Aquò's lo primièr punt.
Lo segond punt, es que un còp sus quatre, trapi pas de sètis per m'assetar... Tròp de mond! Mas los contrarotlaires son totjorn aquί per verificar... Que i aja de plaças o pas!
Per lo tresen punt e aquί vau comentar, son los suicidis. L'an passat al mes de setembre e fins al 15 d'octòbre, mai o mens, i aguèt un mòrt per setmana sur lo trajècte Nîmes-Montpelhièr e mai sus lo tròç, Lunel-Montpelhièr. Tot aquò per dire, qu'un còp prenguèri lo trin, un dimècres de matin a 7h43 per anar a la fac. Mas a Lunel lo trin demorèt en gara. Una votz diguèt, "un accident de persona"... Aguèrem donc una pauseta de doas oras!!!!
Parli en coneissença de causa. E per acabar, vau contar quicòm. Un ser, èra un dijòus, prenguèri lo trin a cinc oras après los corses. Dintrèri dins lo trin e m'assetèri. Rotlèrem fins a Lunel, en fin non, fins a cinquante metres abans la gara de Lunel. Perque avèm totes ausit un bruch. Quin bruch... Un bruch inimaginable. En fach passarèm sus un còrs. Tot aquò coma s'aviam caminar sus de brancas mòrtas... Una vision, qu'un an après, me’n rapèli. Me sovèni encara d'aquel bruch talament fa mal.
Lo personal de la SNCF volguèron pas que lo mond davalèsse del trin. Sèm totes demorèrem cunhats dins lo trin pendent mai de doas oras e mièja. Fasiά negre defòra. Fin finala, soi arribèri en cò meu a uèit oras e mièja passadas. A mai, lo trin rotlava tot doçament.
E la frasa de fin, pensi al conductor que vegèt la persona se far tuar, sens poder ren far...
